Engelandvaarders

Het is donderdag 11 oktober. Drie uur ’s nachts. Onder een schitterende met sterren bezaaide hemel, zit ik met een aantal collega’s op het achterdek van de Iris, koersend richting Ipswich. We zijn net over de helft van de eerste etappe van de Race of The Classics Young Professional 2018 en varen midden op de Noordzee tussen Nederland en Engeland. Met een krachtige ruime wind zeilen we momenteel op de vierde plek en vol enthousiasme kijken we uit naar de rest van de race...

Het is nu alweer meer dan een maand geleden dat ik samen met 12 collega’s het avontuur, wat de Race of the Classics heet, aanging. En vaak denk ik er met veel plezier en een klein beetje heimwee aan terug. In de tweede week van oktober gingen wij, als team Arcadis, de strijd aan tegen 19 andere grote Nederlandse bedrijven. Een wedstrijd heen en weer zeilen naar Engeland, zoals je in mijn vorige blog kunt lezen.

Tijdens de race was de Iris van ons. Een prachtige honderd-en-twee jaar oude haringlogger met als thuishaven de Veerhaven in Rotterdam. En waar zouden we zijn zonder schipper Ben, onze rots in de branding. Samen met een stuurvrouw en twee bemanningsleden zorgde hij ervoor dat alles soepel en veilig verliep. Als we vragen hadden over enig aspect van het schip of het zeilen, stond Ben met zijn bemanning ons met raad en daad bij. Het zeilen, dat deden wij uiteraard zelf. 

Schipper Ben

Heen...

Dinsdag 9 oktober begon het avontuur. Inschepen, kennismaken met de bemanning, met het schip en al een eerste feestje. Woensdagochtend was het weer vroeg uit de veren om proviand aan boord te krijgen en extra benodigdheden in te slaan. Daarna kregen we hoog bezoek van een aantal Arcadis VIPs die onder begeleiding van onze teamcaptains het scheepspalaver konden zien. De vergadering met alle teamcaptains en de organisatie waar uiteindelijk bekend werd wat het doel van de wedstrijd was. We hadden de weergoden mee, alle omstandigheden waren perfect om naar Engeland te varen: genoeg wind, uit de goede richting, weinig golfslag en ook nog zon.

Met een prachtige showstart langs de Erasmusbrug vertrok de vloot, van 20 klassieke schepen, richting de Noordzee. Pas dan kom je er achter dat centrum Rotterdam nog best ver van zee ligt en dat die haven inderdaad enorm is. Gelukkig waren er genoeg dingen waar we al mee aan de slag konden om ons voor te bereiden op de wedstrijd. Aan dek duiken we gelijk in de kunst van het zeilen. Met verschillende lessen in knopen, lijnen, zeilen hijsen en het zetten van lopend wand (extra stagen om de mast van tegendruk te voorzien zodat deze niet knapt). Ondertussen werd er benedendek al flink gewerkt aan de optimale koers, rekening houdend met de stroming en de windsnelheid. Deze voorbereiding was natuurlijk om voortvarend van start te kunnen gaan, maar ook om een schatting te kunnen maken van de verwachte tijdsduur van onze etappe. Ook onderdeel van de wedstrijd. Volgens collega’s Verali en Cederick zouden we er 14 uur 31 minuten en 30 seconden over doen, en met trots kan ik al wel vertellen dat ze hier in de eerste etappe maar 5 minuten naast zaten.

Navigeren van het schip

Tegen het einde van de middag gingen we dan officieel van start. In het begin voeren er nog veel schepen om ons heen, maar al snel werd de afstand groter zowel voor als achter ons. Na een heerlijk avondmaal en een prachtige zonsondergang was het tijd om het op-af schema in werking te stellen. Zes van ons waren wakker terwijl de andere wat uurtjes slaap pakken en dat wisselde we elke vier uur. Zo zeilden we de prachtige heldere met sterren bezaaide nacht door om zo snel mogelijk de finish te bereiken. Tijdens het varen stond er natuurlijk altijd iemand aan het roer. Daarnaast hielden we een logboek bij. Elk uur noteerden we op welke coördinaten we varen, met welke snelheid, koers en windsnelheid. En via het AIS (Automatic Identification System) aan boord hielden we de andere schepen goed in de gaten.

Net na zonsopgang op donderdagochtend 11 oktober rond de klok van 8 uur finishten wij als vierde. Waarna we rustig zeilend de rivier op voeren richting de haven van Ipswich waar ons ’s avonds een mooi themafeest wachtte.

Extra dag

Vrijdag was het plan om rond twee uur weer uit te varen en net als woensdag aan het einde van de middag aan de tweede etappe te beginnen. Het weer was echter, met name op zee, flink omgeslagen. Met windkracht acht, uitschieters naar negen en ook een flinke golfslag hebben verschillende schippers bij de wedstrijdleiding aangegeven het te gevaarlijk te vinden om uit te varen. Voor de gehele vloot is besloten om twaalf uur later te vertrekken. In de praktijk was dit dus twee uur ’s nachts. We hadden dan wel een hele dag extra in Ipswich. Een aantal collega’s is nog op sightseeing geweest in Ipswich, anderen hebben aan boord gerelaxt en weer anderen zijn gaan plastic vissen, om de haven van Ipswich iets netter achter te laten dan we hem gevonden hadden. Ja, improving the quality of life, zit in ons DNA.

Plastic vissen

...en weer terug

Twee uur ’s nachts uitvaren was in de praktijk een kadeborrel, daarna eten en vroeg naar bed. Ook nu was het op-af schema weer van kracht. Zes van ons stonden klaar om om twee uur uit te varen. Rond vieren was iedereen wakker om de zeilen te hijsen en in de ochtend startten we aan de tweede etappe. En wat een geluk, de wind was aangetrokken, maar de zon scheen nog steeds. Een prachtige dag op zee varend langs vele windmolens en af en toe wat zeemeeuwen.

Na aankomst in IJmuiden kwam het einde van de race steeds dichterbij. De race is helemaal compleet met een spelletje Jenga, een mooi feest in een strandtent en een afterparty op de boot bij Phillips. En op de zondag was het tijd om het schip op te ruimen, schoon te maken en richting Amsterdam te varen voor de prijsuitreiking. Helaas hebben we de eerste plaats niet mee naar huis kunnen nemen, maar het was een geweldige ervaring. Van tevoren had ik nooit gedacht dat het zo gaaf zou zijn. Een week waarin je een aantal collega’s nog veel beter leert kennen, met prachtig weer, vol sportiviteit en gezelligheid. Dank aan Ben, onze schipper, Auke, onze teamcaptain, de race-organisatie en alle andere deelnemers, het was prachtig! En ik hoop dat Arcadis volgend jaar weer van de partij is!

Wil je nog meer foto’s van ons avontuur zien, kijk dan op Instagram.