Mijn hart ligt namelijk bij treinen en trams en de vragen: ‘hoe zien onze steden er in toekomst uit en hoe verplaatsen we ons in 30 jaar?’ Op naar de aanmelding en een paar weken in spanning. Toen de mail binnenkwam dat ik was geselecteerd voor GS2019 was ik net op weg naar kantoor. Ik stond op Utrecht Centraal en verschillende emoties gierden door mijn lijf: van vreugde tot onzekerheid. Wat ga ik allemaal beleven tijdens dit programma?
100 young professionals
De kick-off was via skype, want 100 young professionals vanuit alle windstreken doen mee aan dit programma. Tijdens het eerste deel van dit programma werkten we virtueel samen in 16 verschillende teams aan mobiliteitsissues in grote steden. Met spanning keek ik naar het scherm wachtend op het moment wanneer ik mijn naam in een team zag staan. Ik zat in team Sydney met 5 onbekenden. Samen met Reil en Alex uit Manilla (Filipijnen), Theresa uit Stuttgart (Duitsland), Alli uit Houston (Texas, U.S.A.) en Stuart uit Sydney (Australië) ging ik vier maanden onderzoeken welke mobiliteitsvraagstukken er in de Harbor City van Australië spelen.
Virtual Collaboration
Samenwerking is de sleutel tot succes in ons dagelijkse werk. Maar samenwerken via skype en met tijdsverschil is toch wel andere koek! Alli stond voor onze meetings om 6 uur ‘s ochtends op, terwijl het bij Stuart in Sydney al 11 uur ‘s avonds was. Ik had geluk. Nederland ligt lekker in het midden en ik kon vanaf mijn bureau aansluiten. Een tijdsvenster van een uur vereist wel extra discipline van iedereen en naast het tijdsverschil zijn er ook nog cultuurverschillen. Het voelt soms heel vreemd om met iemand te skypen die je eigenlijk helemaal niet kent!
Heel eerlijk, onze eerste skypemeeting was onwennig. Cultuurverschillen en kleine taalbarrières zorgden ervoor dat sommigen juist heel veel gingen praten. Guilty! Dit was voor mij een belangrijke les. Terwijl ik me vaak voor mijn kop kon slaan dat ik vragen stelde en stomme grapjes over treinen of aardappels maakte, vonden anderen het juist fijn dat het ijs werd gebroken. Ieder teamlid heeft sterke eigenschappen die een team nodig heeft. Terwijl je die van jezelf niet zo waardeert, of misschien zelfs irritant vind. Belangrijk is om dit ook te bespreken zodat je dit weet van elkaar.
Een team, een taak!
Na wat opstartproblemen werkten we als een echt team samen, begrepen we elkaar beter en beter en vlogen de grappen over en weer. Mijn hoogtepunt in deze fase was onze afsluitende presentatie. Samen presenteerden wat we de afgelopen maanden hadden ontwikkeld aan de coaches. Nog steeds via skype en liepen we weer tegen dezelfde dingen aan als in het begin. Vooral onwennigheid, omdat je niet kunt zien hoe je publiek reageert. Maar eerlijk is eerlijk, een betere afsluiting hadden we niet kunnen wensen. Juist dat onwennige gevoel hadden wij met elkaar overwonnen. De post van Reil vat precies samen hoe trots we op onze prestatie zijn met een klein stukje onwennigheid door de afstand die tussen ons allen lag.
Treinen naar Manchester
Na maanden samenwerken via skype is het toch heel spannend om je teamgenoten dan eindelijk in het echt te ontmoeten. Met de trein reisde ik in september vanaf Amsterdam, via Brussel en London naar Manchester. De trein? Jazeker, de trein. Want met ‘future mobility’ denk je ook na over je eigen reisgedrag. Sta jij er weleens bij stil of de trein niet sneller is dan het vliegtuig? Het avontuur kon nu echt beginnen! Ben je benieuwd wat we hebben meegemaakt in de U.K.? Stay tuned!
Deel deze pagina via
Mail
