Een meer academische aanpak is het doorlopen van fases, van grof naar fijn. In mijn vorige blog beschreef ik het GAMP- V-model, maar een ander beter passend model kan ook. Een meer projectmatige aanpak brengt een evenwichtig en integraal ontwerp dat we steeds weer toetsen op de uitgangspunten en het gewenste eindresultaat.
In theorie klinkt een projectmatige aanpak natuurlijk prachtig, maar ik zie ook nadelen. Tijd bijvoorbeeld. In het begin lijkt er weinig concreets te gebeuren. De ervaring leert echter dat we dit in de latere fases ruimschoots goedmaken. Een ander nadeel: lastige technici. Aan de projectmanager de uitdagende taak om de verwachtingen van de klant en deze technisch specialisten te managen.
Lastig hoor!
Mijn projecten zijn vaak complex en multidisciplinair. Hierdoor werken er diverse technici en specialisten aan mee. Lastig dat ze zijn, die technici. Overtuigt de projectmanager net zijn klant om volgens een bepaald model te werken en maken ze een prachtig plan, komt vervolgens zo’n technicus met uitgebreide verhandelingen waarom het niet kan.
Daar kan de projectmanager natuurlijk niet mee aankomen bij mijn klant. Waarom doet die specialist niet gewoon wat hem gevraagd wordt? Waarom niet gewoon de minieme aanpassinkjes meenemen? Toch! Het enige dat wordt gevraagd is dat de productielijn in het gebouw past. Hoe moeilijk kan het zijn?
Bovenstaande lijkt wellicht iets gechargeerd. Maar helaas maak ik het in de praktijk echt mee met als resultaat frustratie bij beide partijen. En dat gaat dan ten koste van het eindresultaat. Voor beide partijen heb ik een boodschap:
Boodschap voor de gefrustreerde manager
De wet van Newton is de wet van Newton! Die kun je niet aanpassen of bijstellen omdat dat beter in het budget past. Dat geldt ook voor stromingswetten, bouwfysica, Vergeet-me-nietjes, de wet van Bernoulli en ga zo maar door. Er zijn grenzen aan de mogelijkheden van techniek. De specialist heeft daar ervaring mee, die ziet ruim van tevoren dat iets verkeerd gaat. De melding van zo’n detail is niet om lekker dwars te zitten of betweterig te zijn. Nee! Voor de specialist is het simpel: een en een is twee.
Boodschap voor de gefrustreerde technici
Voortschrijdende marktinzichten veranderen plannen. Een groot project kent vaak veel belanghebbenden. Dat managen is een hele kluif. Niet alle belangen kun je delen in het hele team. Voor dit soort processen gelden geen natuurwetten.
Sneller denken dan praten
Waar het hier schort is in mijn ogen communicatie. En dat is geen core-business voor technici. Sterker: zij denken en communiceren anders. Ze denken vaak snel, vanuit een totaal plaatje, hyper linkend en onnavolgbaar soms, dat geratel en al die getalletjes.
Maar één ding staat voor mij vast: Je hebt elkaar heel hard nodig in zo’n proces. Een project doe je samen en ieder brengt zijn eigen specialisme in. Dat is een precair samenspel van verschillende talenten, waarin je elkaars taal moet leren spreken en respecteren. En als dat lukt, verandert één en één zomaar in drie.
Deel deze pagina via
Mail
