Het duurzaamheidsevenement Springtij vond dit jaar plaats op een moment dat de wereld in stormachtig weer verkeert. Niet alleen de klimaatverandering, maar ook de politieke, economische en maatschappelijke ontwikkelingen maken het duurzaamheids- en energievraagstuk urgenter dan ooit. Samen met een aantal collega’s liet ik me eind september onderdompelen op Terschelling, waar de ene na de andere inspirerende ervaring over me heen spoelde. Toch zette ik na drie dagen met gemengde gevoelens weer voet op het vasteland.
Net als voor een aantal van mijn collega’s was dit de eerste keer dat ik aanwezig was op Springtij, een evenement waarvan Arcadis de afgelopen zes jaar partner was. Ik kan zeker zeggen dat het de moeite waard was. Het programma was heel gaaf, met inspirerende discussies, fijne ontmoetingen en boeiende workshops. De ene activiteit was voor ons natuurlijk wat relevanter dan de andere, maar over het algemeen vond ik het een evenement met een uitstekende opzet.
Concreet en actief
Ik dacht vooraf dat het evenement wat meer besluitvormend en in elk geval raadgevend zou zijn. Dat miste ik wel. Er werden vaak hele goede dingen gezegd waar iedereen heel veel energie van kreeg, maar daar bleef het dan ook bij. Het ontbrak vaak aan een echte conclusie en een concreet vervolg. Eigenlijk gebeurde dat pas op de laatste dag, toen Johan Vollenbroek sprak. Hij is vooral bekend van het stikstofdossier, maar hij deed als milieuactivist nog veel meer. Hij legde zijn gehoor vier stellingen voor over actuele thema’s en vroeg vervolgens of wij als Springtij het kabinet daarover een ongevraagd advies moesten geven. Bij de meeste stellingen gingen vrijwel alle handen omhoog en toen dacht ik: dit is eindelijk iemand die onderwerpen concreet en actief maakt.
Duurzaamheid vergt serieus gesprek
Desondanks zette het evenement me wel op scherp. Ik realiseer me nu meer dan voorheen dat we ook binnen Arcadis vaker het gesprek moeten aangaan om taboes bespreekbaar te maken. En zaken concreet te implementeren zoals Johan deed. Zo betoogde iemand dat je files nooit kunt oplossen door meer wegen te bouwen, want elke procent meer asfalt brengt ook een procent meer weggebruik met zich mee. Accepteer gewoon dat je in de file staat of laat de auto staan! Zijn conclusie was dat je het aantal auto’s alleen terugdringt door asfalt te verwijderen. Als we er even vanuit gaan dat dit klopt, is dat wel iets om bij Arcadis over na te denken. Nu schieten we vaak snel in het operationele en vragen we ons af of een andere projectkeuze of werkwijze haalbaar is. Waar het uiteindelijk om gaat, is dat we het klassieke economische systeem van ongebreidelde groei moeten durven loslaten als we écht willen gaan voor een duurzame circulaire wereld. Ik ben heel benieuwd hoe we daar binnen Arcadis mee omgaan, waarbij het natuurlijk ook de vraag is wat onze stakeholders verwachten; aandeelhouders, medewerkers, klanten en NGO’s. Als we serieus duurzaam willen zijn, moeten we daar in elk geval constructief met elkaar over praten.
Koers houden
Het thema van Springtij was In hoge golven koers houden. Dat klinkt heel mooi, maar dan moet je wel eerst een koers hebben. En dan kom je weer uit op die taboes. Of ongemak. Als er dingen zijn die we überhaupt niet meenemen in de duurzame overweging omdat we er niet aan willen, hanteren we dan wel de juiste koers? Dat zijn volgens mij de fundamentele vragen die we moeten stellen en wat dat betreft had ik in elk geval voor mijn persoonlijke ontwikkeling veel aan drie dagen Springtij. Een mooi cadeau. Volgend jaar kijk ik graag wederom mee naar hoe we dit cadeau evenredig verdelen onder jongere medewerkers, duurzaamheidsprofessionals en directie. Zodat we de balans in waarde kunnen zoeken. Want het is zonder meer een bijzonder waardevol evenement.
