Zorgen voor onze mensen én onze business beschermen, dat is de uitdaging

People first. De fundering van Arcadis vormt nu onze grootste uitdaging. Als bedrijf is dit hét moment om te tonen dat we ook in moeilijke tijden blijven vasthouden aan onze kernwaarden. Onze mensen veilig en gezond houden en hen steun bieden waar mogelijk. We proberen de economische en sociale impact op onze medewerkers en hun gezin zo klein mogelijk te houden. Thuiswerken met kinderen, helemaal alleen thuis zitten of in sommige gevallen helemaal niet meer kunnen werken, het is niet evident. We namen maatregelen om het werken thuis zo comfortabel en haalbaar mogelijk te maken. Er ontstonden tal van initiatieven vanuit Arcadis of op initiatief van de collega’s zelf om met elkaar in contact te blijven, ook zonder dat het de hele tijd over het werk moet gaan. Dit is superbelangrijk voor de mentale gezondheid van ons allemaal. Ik merk trouwens dat het besef dat deze situatie voor iedereen een stukje opoffering betekent, voor veel samenhorigheid zorgt tussen de collega’s.

We moeten uiteraard ook onze business en de job van iedereen beschermen. Hoewel er zeker sectoren zijn die nog veel harder worden getroffen, heeft deze crisis ook op onze business een zware impact. Vooral onze PoL business (projecten op locatie) wordt hard getroffen. Mensen die elke dag bij onze klanten actief zijn mogen niet meer op de site van de klant komen en kunnen in veel gevallen hun werk niet van thuis uit verderzetten. Er werden ook heel wat bouwwerven stilgelegd, waardoor ook onze werftoezicht(st)ers zonder werk vallen. En hoewel een aantal projecten nog steeds verdergezet worden en er zelfs een paar nieuwe projecten opgestart zijn, zien we in de planningen dat heel wat teams in april minder werk zullen krijgen. Om dit verlies aan omzet en werk op te vangen heeft Arcadis vorige maand al een dossier ingediend om medewerkers in tijdelijke werkloosheid te kunnen plaatsen. In maart maakte al 107 mensen deeltijds gebruik van dat systeem. In April worden dat er zeker meer. Uiteraard proberen we ook waar mogelijk kosten te besparen (vooral indirecte kosten als marketing, reizen, schoonmaak kantoor, consultancy, ...).

Voor ons als directieteam is het heel belangrijk om een goed evenwicht te vinden tussen zorgen voor onze mensen en tegelijk onze business, onze jobs te beschermen. Daar hoort ook bij dat we al nadenken en protocols opzetten over hoe mensen kunnen terugkeren naar kantoor of de werf wanneer dit alles voorbij is en we de draad weer snel kunnen oppikken.

Ik merk dat deze manier van werken impact heeft op mij. De hele dag zit ik achter een scherm in mijn eigen ‘kot’. Ik mis de dynamiek en vooral de energie van een normale werkdag waarin ik continu ‘in levende lijve’ contact heb met collega’s en klanten. Videobellen is nu de meest persoonlijke vorm van contact. Het is dan ook mijn stokpaardje geworden dat iedereen zijn video aanzet tijdens een call, zelfs als er kinderen op de achtergrond (of voorgrond) verschijnen. Dat is toch al een heel verschil met een gewone ‘videoloze’ call.

Ik dacht dat geen verplaatsingen (lees: geen files) meer moeten/kunnen doen ervoor zou zorgen dat er misschien wat meer ruimte vrijkwam in mijn agenda, maar dat was de voorbije weken alvast niet het geval. We hebben onze handen vol met onze respons op Covid-19. Maatregelen bespreken, beslissen en implementeren, zorgen dat teams zo goed mogelijk aan het werk blijven, tijdelijke werkloosheid organiseren, ontwikkelingstrajecten (digital/business development) verder stimuleren, in contact blijven met onze klanten, de directie van EMU goed op de hoogte houden van wat we doen en hoe we ervoor staan, etc. En daarnaast de ‘normale’ business die toch nog steeds vooruit gaat en aandacht vraagt. Tot verbazing van mijn vrouw en dochter slaag ik er nu nog niet in om samen met hen rustig iets te eten over de middag.

Ik heb de indruk dat we, na enkele heel hectische weken, stilaan in een ritme komen en dat iedereen zich een beetje begint te settelen in deze ongewone situatie. Het is verrassend hoe we toch vooruit komen en dingen gedaan krijgen met elkaar, beter dan ik op voorhand had verwacht. Sommige besprekingen en vergaderingen lijken zelfs efficiënter te gaan op deze manier. Ik verwacht wel dat een aantal zaken positief zullen veranderen wanneer dit allemaal voorbij is. Dat videobellen een duurzame vervanging kan zijn voor sommige (verre) verplaatsingen, bijvoorbeeld.

Ik ben ervan overtuigd dat we hier samen door geraken en misschien zelfs sterker kunnen uitkomen. Niet elk bedrijf zal daar zo in slagen als wij. Ik kijk er naar uit om over een paar weken/maanden iedereen terug te zien en weer in real life samen te werken, in het ‘nieuwe normaal’. Nog even volhouden en tot weerziens!